جا مانده

نسترن رفت ولی خنده به طوفان زد و رفت

بی هوا رفت ولی بوسه به احسان زد و رفت

گرچه هر روز هنوز نسترنی میخشکد

او ز چشمان ترش عطر به باران زد و رفت

سالها هست که مزد دل من بیداری است

خواب دیگر شده ماتم  نکند بیماری است

تا به کی از سر هر کوچه مرا میرانی

راه بر من بگشا غصه به دل بسیاری است

بامداد 27 آذر ماه 1394- مشهد مقدس

خبر خنده من خبر  اعوان است

خنده بر گریه من مرهم جانان است

تا ابد میگریم در فراقت آقا

دوری از روی نگار آتش افشان است

مشهد

جمعه 11 دی ماه 1394

من به دنبال تو و در پی ایصال تو ام

تو خیال منی و من پی آن خال تو ام

گر رسم کوی تو ای یار دمی میخوانم

که منم آن سر بیمار که بی حال تو ام

دلم گرفته امشب

طاقت نداره امشب

کبوتر دلم نیست

دلم غریبه امشب

هواتو کرده این دل

بی تو میمیره این دل

اگه نیای تو خوابم

خالی میمونه این دل

عاشقونه میخونم

برای تو میخونم

ای مهربون دلها

بی تو واست میخونم

شبهای بی تو تاره

چشام نوری نداره

بغضم گرفته بی تو

صدا دیگه نداره

دیدی چطور شد تو رفتی و این دل نرفت

فرق است میان جان تو و این دل که رفت...

جایی که به آنها بگویند زیارت نرفته ها

اینجاست که فرق است میان نَرفت و بِرفت